San Pablo

Ente les obres destacaes que guarda’l Muséu de Belles Artes d’Asturies figura, garrando un sitiu privilexáu, el llamáu Apostoláu del Greco, conxuntu de doce llenzos, de 70 x 53 cm, pintaos alredor de los años 1608-1614 pol artista cola ayuda del so taller. Fixéronse pa la devoción privada, el fomentu del fervor relixosu y la reivindicación del cultu a los santos que la Reforma protestante refugaba. Amás, trátase, xunto al de la sacristía de la Catedral de Toledo y el del Muséu del Greco de la mesma ciudá, d’ún de los apostolaos más importantes realizaos pol pintor candiota, independientemente de que nél tea ausente la figura del Salvador.

D’ente los doce cuadros que componen esta serie destaca pola so calidá especial el que representa la figura de San Pablo, que propiamente dichu nun foi un apóstol de Cristo, pero que tradicionalmente incorporóse bien llueu a esta clas de conxuntos pol so llabor tan trascendental como evanxelista y difusor del legáu de Cristo. El personaxe apaez representáu, nesti casu, de trés cuartos escontra la esquierda, teniendo cola mano derecha pela empuñadura d’una espada y cola esquierda per un papel onde se pue lleer, escrita en caracteres griegos, la dedicatoria de la primer epístola de San Pablo a Tito, obispu de Creta. Una túnica azul verdosa y un mantu carmín revisten al santu. Otra manera, la mirada, ausente y murnia a un mesmu tiempu, tresmite una gravedá y serenidá bien singulares a tol conxuntu.

Esta obra sería reveladora del estilu tan consumáu del artista, basáu na intensidá al comunicar emociones, la maestría técnica, la lluz misterioso y el coloríu tan vibrante. La inscripción que figura na parte cimera del cuadru, col nome del personaxe, nun ye autógrafa del Greco, sinón que se punxo munchos años depués, nel postrer terciu del sieglu XVIII, por cuenta de la restauración a la que se sometió la serie. Esta adquiriérese nel segundu cuartu de la centuria mentada pol asturianu don Juan Eusebio Díaz de Campumanes. D’ende pasó, primero, al monesteriu benedictín de San Vicente d’Uviéu, y depués, yá nel sieglu XIX, al monxu frai Atilano González Diego, que lu acabaría unviando al monesteriu de San Pelayo. Depués que lu mercó en 1906 don Antonio Sarri y Oller, marqués de San Feliz, l’Apostoláu ingresó nel Muséu de Belles Artes d’Asturies nel 2002, como depósitu del Estáu español, al traviés del Muséu Nacional de Escultura de Valladolid, y por dación d’Aceralia, Grupu Arcelor.